Zaterdag jl werd Dirk Stalpaert gevierd in het Parochiaal centrum, voorafgegaan door een eucharistieviering waar de keizersbreuk met rozenkrans gezegend werd.
Pas temidden van de toespraak van hoofdman Lucien Pletinckx mochten wij arriveren. Een geschiedenis van 325 werd in een vijftal minuten verteld. 325 jaar, 3 eeuwen en heden een respectabel keizer. Sinds het begin van de schuttersgilde zijn er slechts vier personen die de titel keizer mogen dragen. Het was van 1784 geleden dat nog een keizer werd gekroond. De laatste daarvan is Dirk. Samen met zijn terecht trotse en voor de gelegenheid gekroonde keizerin werd hij in de bloemetjes gezet.
De misviering heb ik „verkeerdelijk” gemist. Maar de tekst van de viering mocht ik ontvangen. Ik onthoud: „Wij bidden U, help ons onze broederschap waardig te beleven op deze dag waar wij onze Keizer zullen eren.” Dit stukje geschiedenis heb ik moeten missen, met spijt. Maar wat ik niet heb moeten missen is de dankbaarheid voor het verleden van de Gilde. De Gilde is trouw aan het verleden, aan tradities en waarden.
Trots ben je als een dergelijke viering hebt kunnen mee beleven. De inhoudelijke gesprekken hebben me het meest geleerd. Een ervaren rot heeft me geleerd dat de geschiedenis zich herhaalt. Of je nu met 20 leden bent of 40, tot zelfs 80, waar het op neerkomt is een goeie sfeer, de rest komt vanzelf.
Met Dirk heeft de schuttersgilde een terechte keizer, één waar ze fier op kunnen zijn, want Dirk is niet alleen hun keizer, hij is ook hun vriend.